kasia i przemo

Gdzieś zmierzamy nawet będąc cały czas w tym samym miejscu.
W tym roku postanowiliśmy wykorzystać zimę w Szkocji i porobić trochę tego, na co zwykle niema czasu.
Jedną z “tych” rzeczy jest nowa zakładka na blogu! DreamsSanctuary – owoc Kasi twórczości dywanowej. 
Artystycznie spędzałam wieczory, ranki czy popołudnia już od najwcześniejszych lat. Pojawiały się też one na Parafialnej – kto nas odwiedzał we Wrocławiu ten zapewne pamięta Ibisa brodzącego pośród trzcinyna ścianie w korytarzu. 
Pojawiały się pedałując na rowerze – to dlatego w sakwie mam zawsze pudełko z kredkami i bloczek do szkiców. Czasem nawet uda nam się kogoś obdarować małą akwarelką z naszych podróży jako pozostające na trochę dłużej dziękuję.
Szkocja z owczymi pastwiskami, wełną walającą się wiosną wszędzie nie mogła nie doprowadzić mnie do przędzenia – chciałam napisać robienia na drutach, ale to przędzenie jak by wymusiło na mnie naukę robienia na drutach.
Niema nic bardziej przyjemnego w dotyku jak świeżo ścięte runo pełne lanoliny.
Tak i DreamsSanctuary powstało z marzeń, marzeń do tworzenia, kreowania, wyobraźni a co najważniejsze dzielenia się tym! 
Jakież było nasze wielkie zdziwienie i ogromna radość gdy pojawiła się pierwsza sprzedaż!! I to gdzie? Za ocean!! Każda kolejna cieszy tak samo! Że aż chce się skakać pod sufit! Bo to nie pieniądze są najważniejsze, a to, że coś co się układa w mojej wyobraźni może się komuś podobać!

     



Oh! O mały włos bym zapomniała! W między czasie wydarzyło się coś, co może i dla niektórych ludzi jest całkowicie normalne – ale nie dla nas.
Po ponad 8 latach spędzonych razem. Nierozłącznie – wykluczając jedynie czas kiedy byliśmy w pracy – trafiło nam się 4 dni wolnego, które spędziliśmy osobno.
Ja musiałam bezwzględnie zostać w Szkocji, ale o tym za chwilę, a Przemo skorzystał z okazji, wygooglał perfekcyjne połączenie Oban-Glasgow-Edynburg-Monachium-Edynburg-Glasgow-Oban na te 4 dni i wymknął się w Alpy do Oberegerhousen w odwiedziny do Mamy.  Jakaż była by wielka szkoda i marnacja dni wolnych gdyby został i trzymał za mnie kciuki w Fort William zamiast z widokiem na Hochfelln opalając sobie twarz alpejskim słońcem. I mimo tej kilkudniowej idylli, przynajmniej wiemy że:

Wszędzie dobrze, ale z Żoną najlepiej!

       



Kolejną “rzeczą” na którą przyszedł odpowiedni czas jest prawo jazdy. Ja mam to już za sobą. Godziny za kierownicą z instruktorem, mile przejechane po różnych drogach, a potem egzamin do którego podeszłam najspokojniej na świecie, chyba miałam w sobie mniej buzujących emocji niż gdy idę na pocztę w naszym wiejskim sklepie. Opanowanie i ta fantastyczna pewność ZDAM! A może to te kciuki Przema mocno trzymane za mnie w Niemczech? A teraz grzecznie siedzę i czekam na dokument przysłany pocztą, a Przemo właśnie wrócił do domu z certyfikatem potwierdzającym zdanie teorii. Teraz czekają go tylko drenujące portfel lekcje z instruktorem. A w między czasie przeglądamy tysiące ofert samochodów, oglądamy zdjęcia jak inni ludzie wciskają swoje rowery do środka swoich pojazdów, przegrzebujemy internet w poszukiwaniu najbardziej korzystnego ubezpieczenia. A już niebawem będziemy mogli mknąć przez Szkocję nie zważając na ulewny deszcz czy wiatr w twarz  :), przemierzając i odkrywając jej najpiękniejsze zakamarki bez obawy o dystans jaki 2 dni wolnego narzuca na nas, mając tylko 2 koła, pedały i sakwy.

Z nowym rokiem przyszła zima. Zrobiło się mroźno i śnieżnie, przyszedł czas na budowanie igloo i lepienie bałwana. A Włochy nie zając, nie uciekły. Przez przypadek trochę, wylądowaliśmy we Włoszech na stoku. Tylko Przemo zdolniacha, pierwszego dnia nauki na snowboardzie tak się wyfasolił, że poprzetrącał sobie żebra i już wiele nie pojeździł. Miejmy nadzieję, że się zdąży pozrastać, bo już niedługo uciekamy na chwilę w cieplejszą część świata :).

Alpy nie za bardzo mogły się zdecydować czy to już zima, czy raczej wiosna jeszcze? Bo żeby w grudniu śniadanie jeść przed domem, niespecjalnie nawet się ubierając? No niby zimno, ale kwiatki dookoła, zielono, słońce świeci...

Pierwsze święta w domu od dobrych kilku lat. Fajnie całkiem. Ubieranie choinki, przygotowywanie jedzenia, kupowanie prezentów, świąteczne jarmarki… tylko śniegu zabrakło, ale w sumie słońce też było bardzo miłe :).

Oprócz przygotowań do świąt, Kasia spędzała czas głównie szydełkując na słońcu, choć czasem przeciągało się to do nocy, albo nawet do 6 rano – niekończąca się lista przezentów do zrobienia – a ja rowerowałem się trochę po okolicy. Wieczory spędzaliśmy przy kominku, gotując jakieś pyszności albo spacerując.

Ale nie spędzaliśmy czasu tylko we trójkę, bo na święta przyjechali też rodzice z Karolą, więc byliśmy w komplecie.

I po świętach. Plan był taki, żeby przejechać na rowerze Alpy zimą i dalej przepedałować na południe Włoch. Kupiliśmy powrotne bilety lotnicze z Bari do Pragi i zaczęliśmy się pakować. Nie żeby nam to jakoś wybitnie szło, bo mieliśmy wyjechać w poniedziałek, a zaczęliśmy się pakować we wtorek. Udało nam się ruszyć w środę. Przegadaliśmy z Karolą pół nocy, rano pożegnaliśmy się ze wszystkimi i pojechaliśmy. Za pierwszym zakrętem zrobiło nam się dziwnie. Albo raczej - zrobiło nam się smutno. Nigdy wcześniej nie przytrafiło nam się tak silne uczucie opuszczając jakieś miejsce. Czyżby było nam tu aż tak dobrze? Pierwszy raz nie chciało nam się nigdzie dalej jechać, bo na tą chwilę mieliśmy wrażenie, że już dojechaliśmy, jak to świetnie kiedyś ujęła Ewa. Minie, pomyśleliśmy. Jak nie minie za 3 dni to wrócimy. Dojechaliśmy do Reit im Winkl (35km). Usiedliśmy w słońcu na ławce zjeść kanapkę. To co robimy? 
Dojechaliśmy do Kössen, już w Austrii, kolejnych kilka km.
Kupiliśmy wszystkim prezenty z Austrii i zawróciliśmy…
Może teraz właśnie tego potrzebowaliśmy? Od kilku lat jak nie byliśmy w pracy w Szkocji, to niemal ciągle w podróży. Może potrzebowaliśmy porannej kawy, czytania książek, gotowania, spacerów i braku uczucia, że musimy cokolwiek, nawet jechać na rowerze.  A może naprawdę poczuliśmy, że dojechaliśmy? Tak tu pięknie i dobrze, że po co jechać dalej? A może jeszcze coś innego? Tak czy owak, postanowiliśmy zaufać temu co czujemy.
Włochy nie zając.