kasia i przemo

Musimy o tym napisać, bo wydarzenie jest dosyć spektakularne.
Najpierw zarejestrowaliśmy się, żeby kupić taniej śpiwory, później użyliśmy konta żeby dostać w Grycanie darmową gałkę loda ;D, aż w końcu doszło do tego, przed czym broniliśmy się rękami i nogami... ;). Tak, już nawet my jesteśmy na facebooku ;););). A na nasz profil można trafić z linku po lewej stronie bloga.
A co poza tym?
Szybki wypad do Warszawy, szybkie, choć niesamowite spotkanie z Martą i Gosią, które poznaliśmy w Indiach, przytulne i miłe wieczory u cioci i Kaśki:). No i zupa u Wietnamczyka, który jednak nie jest już tym samym, co było, kiedy jedzenie serwował przy stadionie.
Koncerty... akustyczna Coma, niesamowicie elektryzujący Hey, przy którym co chwilę przechodziły ciarki po plecach...
Gotowanie, malowanie i odnawianie naszego gniazdka:) z czego wrzucimy fotki, jak tylko dostaniemy aparat w łapki (po nowym roku). A i dobrze, że nie teraz, bo nie wszystko jeszcze jest skończone.
A wokół śnieg... i niedługo święta, później sylwester i... i już. Nowy rok. Kolejny... gdy my, razem. Trwa to już tyle, że czasem zapominamy, nie zdajemy sobie sprawy jak nam wspaniale, jak nam dobrze... razem. Co nam przyniesie nowy rok? Albo co my mu przyniesiemy? Na tym roku widnieje chyba największy znak zapytania z tych, które dotychczas minęły.
A czas... czas płynie tak szybko. Do etapu, po którym chcemy spełnić nasze największe marzenie, pozostało tak niewiele. A zarazem tak odległe się to wydaje.
Bo tylko 3 semestry, licencjat i... kilkuletnia podróż dookoła świata... a przynajmniej taki jest plan - aktualnie ;););).

Otóż sami nie wiemy, czemu zawdzięczamy taki apetyczny tytuł. Mikstura owszem, we  wpisie spora, bo wiele w jedną notkę wpychamy tym razem, natomiast czy znowuż taka słodka?
Co raz ciężej się tu odnajdujemy, w pracy, która daje nam pieniądze, za które możemy opłacić studia i funkcjonować... i nic poza tym. Kasa, kropka. Tyle. I dużo straconego czasu, ale cóż?
Ciężej się odnaleźć, szczególnie po mailu, jakiego dostaliśmy wczoraj od Darii i Tomka. Marzenia się wyrywają, kipią za płatem czołowym i pstrykają w nos. Niecierpliwią się. Jakoś nie możemy się tu nigdzie realizować w pełni, tak jak byśmy tego chcieli. I może to nasza wina, nasza nieumiejętność. Może. 
Studia w przeciwieństwie do początków, bardziej nużą nas niż frapują. A etap jest już na tyle zaawansowany, że póki co, jeszcze jesteśmy na boisku. 
Zrobiło się zimno, słońca tyle co nasz kot napłakał, a nasze nastroje idealnie dopasowują się do aury. Aura ów jednak była dla nas całkiem łaskawa ostatnimi czasy. W ciągu ostatniego miesiąca, dwa razy wyskoczyliśmy z rodzicami w górki i dwa razy pogoda była wymarzona, szczególnie jak na porę roku, która nas otacza. W ogóle w tym roku wszystko jest na swoim miejscu. Na początku roku była porządna zima, później przyszła zielona, radosna wiosna, później lato było jak lato, jesień złocista, a teraz idzie grudzień i zaczyna spadać śnieg. Jak w kalendarzu, bez specjalnych wynaturzeń. 
I couchsurfing zaczął jakoś aktywniej się dziać u nas w mieszkaniu:). W ciągu ostatnich 3 tygodni mieliśmy przyjemność trzy razy kogoś gościć:). Jerneja ze Słowenii z Olą z Bielska, Dawida z Sandomierza i trzy osoby z Łotwy. Fajni ludzie:).
Powłóczyliśmy się po Ikei, kupiliśmy farby w kolorach "jagodowego lata" oraz zielonego "powiewu południa". Pomalowaliśmy i odświeżyliśmy nieprzyjemne dość wcześniej nasze gniazdko;).
Kasia wydobywa nieodkryte pokłady inspiracji kuchennych. I stąd również, tytuł notki, bo dookoła nas pełno jakichś słodkich mikstur. W kuchni, to po prostu się dzieje! Wszystko ostatnio mamy D.I.Y., w tym mleka roślinne każdego wymarzonego rodzaju. Odkryliśmy też Tempeh, wkrótce będziemy sami go robić i chyba zaczniemy prowadzić równoległy blog kulinarny ;). Do tego wszystkiego lodówka (bo kupiliśmy sobie ostatnio to cudo technologii!) pęka w szwach od systematycznego wtłaczania w nią naszych freegańskich zdobyczy;).
Dziś idziemy poszaleć na koncert SNL, w tygodniu zabierzemy się za malowanie sypialni, a w następny weekend najprawdopodobniej wylądujemy w Warszawie.
A śnieg za oknem, który pierwszy raz w tym roku wczoraj pojawił się na ulicach wraz z delikatnym przymrozkiem tworzy coś magicznego... szczypie w nos i przypomina święta. I mimo zimna, robi się jakoś cieplej.

Postanowiliśmy podsumować nasz pierwszy freegański miesiąc :), który rozpoczął się 10.10.2010 :), a zatem minął wczoraj - w moje urodziny :). Nie owijając w bawełnę, przez miesiąc naszego freegańskiego bytu, taki otrzymaliśmy rezultat (alfabetycznie):

- 8 ananasów
- 4 awokado
- 389 (76kg) bananów (!!)
- batonik
- brokuł
- 35 brzoskwiń
- 2 paczki bułki tartej
- 1,5kg buraków
- 9,5kg cebuli
- 0,5kg cebuli czerwonej
- paczka chipsów
- 4 chleby
- doniczka chryzantem:)
- pudełko (150szt.) chusteczek
- paczka ciasteczek bebe
- 6kg cukru
- 7 cukinii
- 15 cytryn
- deserek trzywarstwowy
- domestos
- 20 drożdżówek pakowanych z nadzieniem
- dynia (o wadze 9kg)
- 4 bukiety goździków
- 10 granatów
- 2 grapefruity
- 12 gruszek
- 7kg jabłek
- 139 jajek (!!)
- 30 różnych jogurtów
- 6 kalafiorów
- kapusta biała
- kapusta pekińska
- 3 kapusty włoskie
- karma dla kota (200g)
- kawa "moja czarna" 0,5kg
- kawa jacobs 250g
- kawa rozpuszczalna w słoiku 200g
- 4 pęczki koperku
- 13 kolb kukurydzy
- makaron malma
- 2 mandarynki
- karton maślanki straciatella w kartonie (1L)
- 5kg mąki
- 6 litrowych kartonów mleka
- mleko zagęszczone w kartonie (375ml)
- mydło w płynie palmolive 500ml
- paczka naleśników z jabłkami
- napój izotoniczny 750ml
- 4 natki pietruszki
- 23 nektaryny
- paczka ogórków kiszonych (700g)
- 14 ogórków szklarniowych
- opakowanie oliwek w oleju
- 17 papryk
- 6 półkilogramowych paczek pieczarek
- 6 buteleczek (po 50ml) perfum (używamy jako odświeżacz powietrza w łazience:D)
- 2 paczki pierogów (400g i 1kg)
- 3 opakowania (po 12szt.) pianek w czekoladzie
- 1,2kg pietruszki
- 3 pomarańcze
- 6kg pomidorów
- 21 półkilogramowych paczek pomidorów koktajlowych (!!)
- por
- proszek do prania persil (2kg)
- 3 bukiety róż
- 16 pęczków rzodkiewki
- 9 paczek (po 150g) mieszanki sałat
- 6 sałat lodowych
- 3 sałaty masłowe
- seler
- serek wiejski (500g)
- 8 serków wiejskich z miodem/truskawkami
- paczka 100g słonecznika łuskanego
- 6 soczków 200ml w kartoniku
- 9 kartonów (po 1L) soku jabłkowego
- szampon do włosów
- 4 pęczki szczypiorku
- 2 kubki (po 500ml) śmietany 18%
- 17 kubków (po 500ml) śmietany 30%
- opakowanie twarogu
- 2 kubki (po 0,5kg) twarogu homogenizowanego
- 4,2kg winogron
- opakowanie włoszczyzny
- 4 worki (w sumie 10kg) ziemniaków
- 7 zniczy :)

A do tego jeszcze to, czego my nie jemy, ale zabieramy dla kota lub ewentualnie rozdajemy:

- 7 opakowań boczku (każde po 0,5kg)
- paczka panierowanych kotletów mielonych
- paczka (5szt.) parówek
- 1kg opakowanie filetu z mintaja
- opakowanie polędwicy wieprzowej
- 2 paczki śledzi
- 3 opakowania panierowanych udek z kurczaka
- 1kg żeberek wołowych


I tak. Wszystko to, o wartości ok. 1265zł zostało wyrzucone tylko do 1 kontenera (bo tylko z jednego korzystaliśmy, korzystamy).
Imponujące, nie? Na nas też robi wrażenie;).

...czego nie potrafi nikt inny?
Wjechać rowerem w przechodnia (z jego winy, wszedł na ścieżkę rowerową) w taki sposób, żeby ów pieszemu nic się nie stało, samej wypieprzyć się na tyle, że trzeba było wzywać karetkę, a na koniec jeszcze dostać mandat- za niedostosowanie prędkości jazdy rowerem do... no do tego, że chęć pieszego do wejścia na środek ścieżki było widać z daleka - co policja wywnioskowała z Kasi zeznań, bo z zeznań Pana pieszego wywnioskowała, że była to jego wina.
Gratulujemy Kasi!!:)
Szkoda, że pieszy nie spojrzał w prawo, przed wejściem :).
Na szczęście, finalnie, nikomu nic bardzo poważnego się nie stało. Jedynie kołnierzyk na 3 tygodnie. Tylko do szkoły dziś nie dotarliśmy;).  

Oprócz tego, że freegańsko totalnie u nas ostatnio, to bardzo mocno kulinarnie wypełnione są nasze dni. Odkryliśmy po powrocie z Indii jak strasznie uwielbiamy spędzać czas w kuchni, a zatem gotujemy, gotujemy, gotujemy... :). I wychodzą niesamowite, pyszne smaki. Na tyle pyszne i niesamowite, że postanowiliśmy podzielić się tym co ostatnio wymotaliśmy w kuchni :). A zatem, jeśli chcecie wiedzieć czym raczyliśmy przez ostatnich kilka dni podniebienie (a polecamy!), to zachęcamy do czytania, a następnie zapraszamy do kuchni:). Należy w tym momencie dodać, że wszystkie te potrawy przygotowaliśmy z freegańskich produktów, czyli mówiąc prościej, żywcem z kontenera:). Przepisy wrzucamy w plikach tekstowych, otworzą się po kliknięciu w odnośnik:). Niestety w plikach tekstowych występują jakieś problemy z polskimi znakami, ale mamy nadzieję, że nie będzie to przeszkadzać na tyle, żeby był jakiś problem ze zrozumieniem. A zatem, aflabetycznie:

- bułka z masłem
- kieszonki z dynią i cukinią
- kotleciki z awokado i soczewicy
- mus letni na jesień :)
- wietnamskie ciasto bananowe
- zupa bananowa
- zupa warzywna na trawie cytrynowej

To tylko kilka przepisów z ostatnich kilku dni, które przyszły nam do głowy, ale bardzo mocno polecamy!
Dowiedzieliśmy się ostatnio również, że we Wrocławiu w księgarnio-kawiarni Falanster, w co drugą sobotę odbywa się "kuchnia społeczna". Wjazd kosztuje 10zł, a wzamian otrzymujemy szwedzki stół z wegańskim jedzeniem, którego można się najeść do woli:), a które przygotowywane jest przez ludzi, którzy na ów społeczną kuchnię przychodzą. A więc, można stworzyć coś wegańskiego na kuchnię społeczną i przynieść ze sobą, a Falanster zwróci koszt przygotowania potrawy:). Bardzo fajna społeczna i pro wegańska inicjatywa. Nie mieliśmy jeszcze okazji być na miejscu, ale za tydzień mamy zamiar się wybrać, już razem z wegańskim, przygotowanym przez nas daniem:). I zachęcamy do udziału wszystkich ludzi z Wrocławia!:)

Minął miesiąc odkąd wróciliśmy do Polski. Czas podsumować i zamknąć blogowo ten etap:).
Zapraszamy do naszych wspomnień:).



Magia pewnych miejsc jest niedefiniowalna. I łechce wtedy każdy powiew wiatru, zatapia w sobie i hipnotyzuje. A my, czasem sami niedowierzamy, że to się dzieje, Że my jesteśmy tu naprawdę...

Kazbegi (Gruzja)

Malutkie miasteczko, otoczone górami. Dojechaliśmy tutaj busem, którego wszystkie zakamarki skrzętnie wypełnione były setkami bochenków chleba, a tuż przed Kazbegi, w niewielkich wioskach, kolejno dystrybuowano go w niezliczonych ilościach kilku gospodarstwom.
W samym Kazbegi wiele czasu nie spędziliśmy, ale okolice nas po prostu zaczarowały. Cisza, ale taka prawdziwa cisza. I tylko wiatr. I my. Znaleźliśmy tu ukojenie od gorąca, które zmęczyło nas w Tbilisi. Namiot na polanie, pomiędzy pięknymi górami, cudowny poranny widok, nieskazitelnie czysta woda w strumyku, z którego rano korzystaliśmy żeby się umyć. Piękno w naturalnej, czystej postaci.


Granica armeńsko-irańska (Armenia)

Ciężko jest powiedzieć co ta granica miała w sobie. Bo w gruncie rzeczy, nic. Musieliśmy przejść granicę po północy, żeby nam się wszystko z wizą zgadzało, a byliśmy o 15.00. Mam tylko takie wspomnienie gdy wieczorem, w godzinach zachodu słońca, przysypiam na karimacie ze słuchawkami z polską muzyką w uszach i zapominam przez chwilę, że nie jesteśmy w Polsce. Otwieram oczy... i widzę jak silny wiatr rozwiewa piasek niemal pustyni, na której leży granica, między irańskimi, spalonymi słońcem górami, ten sam wiatr rozwiewa Kasi włosy... i czuję, jakie to wszystko jest niesamowite, że naprawdę tutaj jesteśmy, a plastyka i magia tego co widzę, jest tak nieprawdopodobna...
Piasek, wiatr i zachód słońca. Właśnie to miała ta granica w sobie...


Mcleod Ganj (Indie)

Darii i Tomkowi średnio się w Mcleod Ganj podobało, a my do teraz nie możemy zapomnieć o tym miasteczku. Miejsce, gdzie w końcu udało nam się wyleczyć po Amritsarze, gdzie uwielbialiśmy spacerować w deszczu, pośród chmur, które tworzyły klimat nie do opisania. Miejsce, gdzie tak naprawdę zaczęliśmy odkrywać rozkosz indyjskiej (i tybetańskiej!) kuchni. Gdzie poznaliśmy cudownych ludzi i gdzie czuliśmy się tak dobrze, pomiędzy nisamowicie przyjaznymi tybetańczykami. Rzadko wracamy do miejsc, w których już byliśmy. Ale gdy będziemy ponownie w północnych Indiach, Mcleod Ganj będzie jednym z tych miejsc, do którego wrócimy na pewno.


Varanasi (Indie)

Varanasi. Miasto, które się nienawidzi do granic możliwości, a chwilę później bezgranicznie kocha. Które wyciąga najgorsze instynkty, a chwilę później wzbudza uwielbienie. Zdecydowanie, jest to najbardziej zaskakujące i niesamowite miasto w jakim kiedykolwiek byliśmy. Od filmu "Krzyk mrówek", który obejrzałem lata temu, było moim marzeniem i synonimem Indii. I faktycznie, sprawia wrażenie, iż wszystko co znajduje się w Indiach jest skumulowane w tym jednym miejscu. Znienawidziliśmy je pierwszego dnia za wąskie uliczki, za hałas, za ludzi, za brud, temperaturę. A drugiego dnia za to samo pokochaliśmy. I tak, jak pierwszego dnia chcieliśmy stamtąd wyjeżdżać, tak czwartego dnia marzyliśmy tylko o tym, żeby móc zostać jeszcze kilka dni...


Dziki wodospad w Rishikesh

Dziki, piękny, ukryty w zieleni otaczającej Rishikesh. Zdecydowanie najpiękniejszy jaki widzieliśmy w życiu... a w dodatku, odkryty wspólnie, z Darią i Tomkiem :)





Uwielbiamy odkrywać nowe smaki w podróży. Jest to dla nas zdecydowanie, jedna z najbardziej pasjonujących rzeczy w podróży. Bez nowych, pasjonujących smaków, podróżowanie byłoby zdecydowanie biedniejsze...

Turecka herbata

Nie pierwszy raz byliśmy w Turcji i nie pierwszy raz ją piliśmy. Ale w tym roku, nauczyliśmy się ją parzyć. Prosta, choć na pierwszy rzut oka skomplikowana procedura, czyni turecką herbatę wyjątkową. Jeśli mielibyśmy ją opisać, zdecydowanie najlepiej oddawałoby ją określenie - tea espresso.



Chaczapuri

Niby gruzińskie, ale najlepsze chaczapuri jedliśmy w Armenii. To, które przygotowywała mama Tatevik (dziewczyna, u której mieszkaliśmy). Chaczapuri, to taki placek zapiekany z serem, ale nie tylko, bo występuje w wielu kombinacjach. Chaczapuri z serem, jest jednak tą wersją tradycyjną i nam smakowało najbardziej.




Irańskie lody

Teraz już nie jadamy, ale przed wyjazdem i w trakcie to uwielbialiśmy :). A te irańskie... ach:). Falude, czyli zmrożone białe makaroniki, ciągnące się szafranowe, czy lody w soku marchewkowym...


Thali

Danie, w którym mieści się kilka naszych ulubionych potraw na raz. Chapati (placki, indyjska wersja chleba), dal (zupa z soczewicy w różnych wersjach), warzywa w różnej postaci i ryż. Na thali ochotę mieliśmy chyba zawsze...


Pakora

Pakora, to kawałki warzyw zanurzone w cieście z besanu i smażone na głębokim oleju. Do kupienia niemal wszędzie na ulicy. Szaleliśmy za tym! Kasia uwielbiła sobie Pakorę z chilli, ja z cebulą.


Kukurydza spomiędzy węgla

Pewnego razu, gdy spotkaliśmy na ulicach Delhi człowieka, który sprzedawał pieczoną kukurydzę, zatrzymaliśmy się przy nim i... była tak pyszna, że zjedliśmy po trzy! Kukurydza, pieczona pomiędzy węglem, smarowana limonką z chat masalą lub ciemną solą himalajską... rozkosz.


Tybetańskie Momo

Pyszne, tybetańskie danie. Przypominające trochę pierożki, ale lepione inaczej. Tradycyjnie z mięsem, a w Indiach w wielu odmianach wegetariańskich (z ziemniakami, serem, szpinakiem i innych). Próbowaliśmy w kilku wersjach: gotowane na parze, gotowane, smażone. Podawane z ostrym sosem. Zazwyczaj były wyśmienite... i tanie:).


Dosa

Cienkie naleśniki z soczewicy i mąki ryżowej. Podawane w wielu wersjach, z których my uwielbiliśmy sobie wersję Masala Dosa (warzywa przyprawione curry). Podawane z sosem (czatnej), my zazwyczaj dostawaliśmy z kokosowym, który smakował jak sezamowy :).


Świeżo wyciskane soki...

Na ulicy kupić niedrogie i niesamowicie pyszne świeżo wyciskane soki z owoców. Oprócz soków, kupić można różnego rodzaju shake. Ostatniego dnia naszego pobytu w Indiach, pięć razy kupowałem shake z Mango...


Lassi

Rodzaj jogurtu. Zmiksowany jogurt z wodą. Zazwyczaj do wyboru w wersji czystej, słodkiej i słonej. My uwielbiamy słodkie lassi, a najlepsze jakie kiedykolwiek piliśmy znajduje się w Haridwarze, na tamtejszym bazarze. Piszą o tym miejscu gdzieś w Lonely Planet 2009.


Indyjska herbata

Mleczna, masala, imbirowa, kardamonowa, miętowa z cytryną, ajurwedyczna... i cała masa innych. Nie było dnia, w którym nie wypilibyśmy kilku. Czysta rozkosz.





Daria i Tomek

Darię i Tomka zdecydowanie wymieniamy na pierwszym miejscu. Nie znaliśmy się wcześniej osobiście, poznaliśmy się przez naszego bloga. Kiedy dowiedzieliśmy się, że będą w Indiach w podobnym czasie co my, spytaliśmy, czy nie zostaliby świadkami na naszym ślubie. Zmienili wszystkie swoje plany i przejechali z samego południa Indii do Delhi w dwa tygodnie. Dla nas. Okazali się po prostu niesamowici, a większość nocy wspólnie przegadaliśmy do świtu...


Rodzice

Długo wahaliśmy się czy zaproponować rodzicom wyjazd do Indii. My, oczywiście jechaliśmy tam na stopa wziąć ślub. Baliśmy się trochę negatywnej reakcji... a okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo reakcja była entuzjastyczna. I mimo, że sporo nas różni z rodzicami, mimo że było kilka nieporozumień i spięć, które często wynikały z czystego zmęczenia, ogólnie wyszło bardzo fajnie i pozytywnie :).


Ekrem

Turecki kierowca. Sam do nas zagadał, chwilę po tym jak wysiedliśmy z innej ciężarówki na granicy bułgarsko-tureckiej. Spytał dokąd jedziemy, my spytaliśmy dokąd on jedzie. Mieliśmy jechać do irackiego kurdystanu, ale zmieniliśmy plany i pojechaliśmy z nim do Gruzji, do Tbilisi. 3 dni wspólnej drogi, stworzony wspólnie polsko-turecki słownik, wspólne śniadania, obiady, kolacje, trasa. I nauczył nas parzyć turecką herbatę :). Trzy, niezapomniane dni. Możnaby opowiadać i opowiadać...


Tatevik i jej rodzina

Dziewczyna, którą znaleźliśmy przez CouchSurfing. Od momentu, w którym przekroczyliśmy prób jej mieszkania, czuliśmy się jak w rodzinie. Niesamowicie miła mama, ojciec o ogromnie sympatycznym spojrzeniu. Opiekowali się nami i ciągle tylko dopytywali czy czegoś nam nie potrzeba. Mama Tatevik jest najlepszą kucharką w Armenii, spróbowaliśmy dzięki niej chyba wszystkie najwspanialsze armeńskie dania. Zostaliśmy zaproszeni na największą rodzinną uroczystość. Bez kitu, tęskni się za nimi jak za najlepszą rodziną.


Armeńska rodzina z Kapan

Rodzina, której spytaliśmy koło północy widząc ich siedzących na tarasie, czy moglibyśmy sobie u nich przed domem rozbić namiot, bo szliśmy nocą wzdłuż drogi i żadnego miejsca na namiot nie mogliśmy zlokalizować. Zostaliśmy zaproszeni na kolację, a później rozścielili nam łóżko, dali świeżą pościel, a rano gdy trochę źle się czuliśmy opiekowali się nami. To było niesamowite z ich strony...


Ali i jego rodzina

Iran. W najczystszej postaci :). Kiedy po przekroczeniu granicy i przejechaniu autostopem do Jolfy, spacerem szliśmy na wylotówkę w stronę Tabriz, podjechał do nas samochód. Kierowca spytał co tutaj robimy i w ogóle, po czym zaproponował żebyśmy pojechali z nim i z jego rodziną na wycieczkę, później zawiezie nas do Tabriz, bo stamtąd jest. Pojechaliśmy na wycieczkę i spędziliśmy wspólnie 2 dni. Zaprosił nas do siebie do domu, martwił się o nas i dbał od początku do końca...


Kriti & Puneet

Lepszego wejścia w Indie wymarzyć sobie nie mogliśmy. Dali nam masę wskazówek jak się tu na początku odnaleźć. O wiele trudniejsze bez nich by to było, było nam to bardzo na początku potrzebne. Zabrali nas na indyjskie wesele, na urodziny do swoich przyjaciół, dzieliliśmy się opowieściami, jeździliśmy nocą razem po Delhi...




Dziękujemy wszystkim, dzięki którym nasza podróż mogła dojść do skutku. Kierowcom, każdemu z osobna, bo dzięki nim przejechaliśmy kolejne tysiące autostopowych kilometrów. Dziękujemy wszystkim, którzy dali nam schronienie u siebie w domu:), rodzicom, za to że przyjechali na nasz ślub i za wsparcie finansowe w trudnych sytuacjach (skradziony aparat...). Daria i Tomek, Wam dziękujemy za Darię i Tomka!!:) I wszystkim, dzięki którym na naszych twarzach pojawiał się uśmiech...


Dzięki:)

No i nie będzie zdjęć. Nie będzie filmu. Laptop, który z niewyjaśnionych przyczyn przestał działać podczas naszego pierwszego pobytu w Rishikesh, a po powrocie oddaliśmy go na gwarancję... już nie wrócił. Okazało się, że serwis nie jest w stanie go naprawić, a danych z dysku nie możemy odzyskać. I niby dostaliśmy nowy laptop. Tamten już był poobcierany, porysowany - po przejściach w podróży. Ten jest nowy, lśniący, gładki i lepszy. Ale co z tego? Co nam po tym? Skoro nikt nie zobaczy naszych zdjęć. Nikt nie zobaczy najgorszego hotelu w jakim kiedykolwiek spaliśmy (Amritsar), nikt nie zobaczy zdjęć kolorowych ludzi tańczących na granicy indyjsko-pakistańskiej, cudownych zdjęć Varanasi, które zrobiliśmy ostatniego dnia pobytu w tym mieście. Masy cudownych potraw, którym z pasją robiliśmy zdjęcia. I tylu świetnych ujęć, których nigdzie nie pokazaliśmy. Rządki cytryn na butelkach, uśmiechnięta tybetanka w Mcleod Ganj, Kasia rozłupująca kokosa na balkonie naszego hotelu w Rishikesh. Ludzie, uśmiechy, miejsca. I tak wirują zdjęcia po głowie, których ani my, ani nikt inny już nie zobaczy. I filmy. Filmy od początku naszej drogi, z Polski, aż do końca Iranu. Nagranie, jak Kasia przygotowuje po turecku herbatę na półce TIR-a, którym jechaliśmy przez 3 dni z Ekremem. Z Kazbegi, jak spacerujemy pośród majestatycznych, pięknych gór, przechodzimy przez strumyki krystalicznie czystej wody. Z Armenii, cudownego czasu z rodziną Tatevik, z Iranu... trudno nawet wyrazić w słowach jak cholernie jest nam przykro...
Strasznie dużo pecha sprzętowego mieliśmy podczas tego wyjazdu. Najpierw nasz mały aparacik kompaktowy, którym kręciliśmy filmy wypadł z wysokości kabiny ciężarówki na beton. Później, gdy udało nam się z pomocą Nany kupić drugi w Tbilisi, zapomnieliśmy go zabrać z Tabriz. Laptop przestał działać w Rishikesh, a później żeby gorzej już być nie mogło skradziono nam aparat ze zdjęciami w pociągu z Varanasi do Delhi... tyle pecha podczas jednego wyjadzu, nie mieliśmy jeszcze nigdy. Ale co możemy teraz zrobić? Pozostaje nam jedynie się z tym pogodzić. Tyle dobrze, że zdjęcia z pierwszego miesiąca podróży (od POlski do Delhi włącznie) wrzuciliśmy na picasę będąc w Indiach. No i kilkadziesiąt zdjęć, które zamieściliśmy w trakcie podróży na blogu. Chociaż tyle...

A za nami dwa dni Watch Docs, festiwalu filmowego poruszającego temat praw człowieka. Wczoraj sporo na temat wschodu, tego bardzo blisko nas - Rosji i Białorusi. Wszyscy jesteśmy świadomi tego, że istnieje konflikt rosyjsko-czeczeński, każdy przynajmniej słyszał o atakach terrorystycznych w Rosji. Każdy też wie jak wygląda sytuacja polityczna na Białorusi. Jednak gdy zlepi się te wszystkie obrazki w jedność i stworzy film dokumentalny, powstaje naprawdę wstrząsający obraz tego, jak zupełnie inne i ciężkie życie odbywa się zaledwie kilkaset kilometrów od nas...
Dzisiejszy dzień festiwalowy skupiał się wokół problemu izraelsko-palestyńskiego. Obrazy wizualnie już nie tak wstrząsające, ale równie interesujące. Przed nami jeszcze dwa festiwalowe dni. Polecamy, gdyż jest to ogólnopolski festiwal objazdowy.

A w tle tymczasem realizujemy nasz pomysł, którego przed wyjazdem jakoś nie udało nam się wcielić w życie, ale udaje się teraz. Jesteśmy w trakcie freegańskiego miesiąca. I... chyba dobrze nam idzie :). Wkrótce postaramy się też uporządkować i podsumować nasz ślubny, indyjski wyjazd. Skoro już wiemy na czym stoimy. Skoro już wiemy, że sporej części zdjęć, niestety, nie będzie.

Wróciliśmy dziś znad morza do domu. W ciągu naszej trzymiesięcznej nieobecności oprócz jedynego w naszej okolicy sklepu, który nazywaliśmy od prawie 2 lat wdzięcznie "na rogu" wyrosła z drugiej strony, niecałe 200m od nas... Biedronka. Dziś wieczorem postanowiliśmy z braku innych zajęć - i skoro jest już tak blisko - sprawdzić co oferują... ów biedronkowe śmietniki.
Efekt... zaskoczył nawet nas samych। I jak tylko zerknęliśmy do środka pożałowaliśmy, że zrobiliśmy dziś zakupy... bo i po co? Skoro tyle dobrego jedzenia wyrzuca się na śmietnik...

- 4 pojemniki pieczarek (w sumie 2kg), przeterminowane 6 dni
- 2 natki pietruszki, powoli zaczyna być delikatnie żółta
- 4 pęczki koperku, j/w
- 4kg worek cebuli, rozdarty worek
- jogurt do picia żurawinowy, poklejone opakowanie
- 2 waniliowe jogurty danio, oderwane od 4-paku
- 3 jogurty monte, w czteropaku jeden pęknięty, trzy dobre
- mleczko zagęszczone do kawy 375ml w kartonie, odpadnięty plastikowy otwieracz (tylko folia aluminiowa)
- napój izotoniczny 750ml, trochę pogniecione opakowanie
- 3 granaty, wylądowały w śmietniku, bo chyba "są brzydkie"?
- 4 szklarniowe ogórki, delikatnie przymrożone z jednej strony
- 13 sztuk kukurydzy, zaczęła się starzeć
- worek 1,5kg jabłek, wyrzucone bo jedno w worku jest zepsute
- 6 papryk, podwiędnięte
- 6 nektaryn, gdzieniegdzie delikatnie podeschnięta skórka
- 18 pomidorów, ponadgniatane - było do woli (1/3 śmietnika) ale nie mieliśmy jak się zabrać :)
- 12 jajek, sprzedawane w paczkach po 10 sztuk, niektóre pobite więc pudełka wyrzucone w całości, z 2 paczek (20 jajek) pozostało 12 dobrych

i hit wieczoru:)

- !! 29 !! bananów, co jest nie tak z bananami - nie mamy pojęcia! chyba kształt się komuś nie podobał...

Teraz chyba wypróbujemy wszystkie możliwe dania z pieczarkami, bananowe ciasta (Kasia już się za jedno bierze), a na ugotowanie kukurydzy to chyba jakiś wielki gar będziemy musieli pożyczyć od sąsiadów ;).
Udane łowy:)

W końcu, po miesiącach podróży... ;), zrobiliśmy sobie wakacje.

Ostatnie kilka wolnych dni postanowiliśmy spędzić w Świnoujściu. Żeby naładować baterie, odpocząć, spać do późna... i tak dalej, i tak dalej ;). Spaliśmy więc tyle, na ile mieliśmy ochotę (czyli do południa :D no dobra, do południa aż nie, ale do 11:00), spacerowaliśmy dziesiątki kilometrów po plaży, jeździliśmy setki kilometrów rowerami, gotowaliśmy pyszne jedzenie (jak my uwielbiamy gotować!) i oglądaliśmy filmy. A już jutro musimy wracać. Do pracy, szkoły, kota. Do obowiązków. W niedzielę załapiemy się na ostatni dzień festiwalu Afrykamera, gdzie oprócz filmów zapisaliśmy się na warsztat dotyczący fair trade. A od połowy przyszłego tygodnia festiwal Watch Docs... miło się zapowiada przyszły tydzień :).

24 września. Pada deszcz, a my gdzieś między Istambułem, a Edirne zbliżamy się do bułgarskiej granicy. A ja... widzę nas. Jedziemy z naprzeciwka. Świeci słońce, śmiejemy się. Ekrem uczy nas pierwszych tureckich słów, z których później zrobimy słownik, Uber kręci filmy naszym aparatem i szalejąc rozgniata stopą teczkę Huseina. Jedziemy to Tbilisi. I tyle jeszcze przed nami. I sami nie przypuszczaliśmy, że aż tyle się wydarzy...
Wróciliśmy. Jesteśmy w domu. Budzę się. Robię indyjską herbatę z mlekiem, przyprawiam masalą. Banany smakują jak woda, o dobrym mango mogę tylko pomarzyć. Mleko z worka nastawiamy na zsiadłe, próbujemy zrobić lassi. Za 2-3 dni powinno być gotowe. Robimy Dal z ryżem, pieczemy chapati.
Zakładam ciuchy przywiezione z Indii, wychodzę na ulicę. I pusto jakoś, nie ma śmieci - co wcale, a wcale nie oznacza, że jest czysto. Ludzie pędzą, nie ma krów na skrzyżowaniach, nia ma słońca, potu, krzyku. Ludzie się nie uśmiechają, nie targują, na koniec ulicy nie podjadę rykszą. Ulice są szare i chłodne. Bezbarwne, zupełnie wyczyszczone z kolorów.
W indyjskiej restauracji na obrazku widnieje Thali. Tylko czemu nazywa się "Special Lunch", a Dal "zupą szefa kuchni"?
I czemu wciąż jestem tam?
I niby wróciliśmy do domu, a ja go wokół szukam?
Szukam Indii...

Ostatni shake ze świeżego mango, ostatnia kukurydza z limonką i masalą, ostatnia kardamonowa herbata...
Wróciliśmy.
Z zatruciem Kasi, która zarzygała pół lotniska doczekaliśmy w końcu samolotu. Po kilkunastu godzinach dotarliśmy do Istambułu. Szybko wydostaliśmy się z miasta, dotarliśmy na granicę turecko-bułgarską i równie szybko złapaliśmy stopa... do Polski. Dwoma ciężarówkami, niemal bez przerwy ustaliliśmy chyba swój rekord, pokonując ok. 2000km z Turcji do Polski w 29 godzin.
Do Wrocławia dotarliśmy kilka minut po 10 rano, a teraz jesteśmy u rodziców w Trzebnicy. Trochę nie za bardzo mamy z niewyspania siłę cokolwiek pisać, tak więc na jakieś podsumowania i tego typu akcje trzeba będzie chwilkę poczekać. Najpierw musimy się porządnie wyspać.
Trochę to jeszcze do nas nie dociera. Jesteśmy w Polsce, a trzy dni temu spacerowaliśmy jeszcze po Indiach... trochę to dla nas za szybko. No i już tęsknimy...

Dodaliśmy też kilka zaległych zdjęć do poprzedniej notki... jakby ktoś, coś...

Wypiliśmy właśnie shake z Mango, świeżo wyciskany sok z owoców i zjedliśmy najlepsze na świecie Thali. Teraz siedzimy przy internecie, a Kasia właśnie pokazuje miłemu starszemu Panu na mapie gdzie leży Polska... :). W domu? Można tak powiedzieć. Jesteśmy podczas tej podróży w Delhi po raz... czwarty.
Aktywnie spędziliśmy po rowerach kolejne 2 dni w Pokharze. Cały dzień pływania łódkami po Phewa Tal, a kolejnego dnia męcząca, acz cudowna wspinaczka do Sarangkot. Nawet mimo tego, że Himalaje skryły skrzętnie tego dnia swoje szczyty pałatką białych chmur. A wracając z Sarangkot... pierwszy raz jechaliśmy po Nepalu autostopem! Przejeżdżająca malutka ciężarówka wyrzucała akurat kilku Nepalczyków i jechała dalej, a my po prostu podbiegliśmy i spytaliśmy czy jedzie w naszym kierunku. Po chwili podskakiwaliśmy na pace po brzegi wyładowanej piaskiem. Pierwszy raz na stopa w Nepalu i pierwszy raz na pace, na powietrzu, czując powiew wiatru we włosach. I każdą dziurę na ziemii... ;).
Kolejnego dnia wyjechaliśmy do Chitwan z zamiarem pozostania tam przynajmniej dwóch dni. Po przyjeździe dowiedzieliśmy się, że na trasie Chitwan - Kathmandu osunęły się kamienie i droga jest zamknięta. Jako że trzy dni później mieliśmy samolot z Kathmandu do Delhi, dla bezpieczeństwa zrobiliśmy od razu, w dzień przyjazdu Elephant Safari (jazda po dżungli na słoniach) i kolejnego dnia rano wyjechaliśmy już do Kathmandu.
Miło, na ostatnich zakupach głównie, spędziliśmy ostatnie półtora dnia w Kathmandu. Odkryliśmy do tego (no dobra, rodzice odkryli :D) knajpkę nr 1 tego wyjazdu. Żeby było śmieszniej... chińską. Ale tak pysznego, intensywnego, ostrego i w ogóle kubeczki-smakowe-krzyczą-w-niebogłosy jedzenia to nie jedliśmy dawno! Więc jedliśmy tam kolację, śniadanie, obiad, kolację, śniadanie... no i już musieliśmy jechać...
Dolecieliśmy do Delhi. Rodzice wracają już do Polski (teraz są w trakcie nudzenia się na lotnisku), więc poszli dalej w stronę departures, a my wyszliśmy na nasze ostatnie półtora indyjskiego dnia. Jutro, a właściwie pojutrze, ale o 4:40 rano mamy samolot do Sharjah, a stamtąd do Istambułu. No i... spowrotem na drogę. Na stopa do domu. Ależ my będziemy strasznie za Indiami tęsknić!
I niebo płacze. W Delhi leje jak z cebra! Ulice toną w wodzie, a my zastanawiamy się, czy pogoda pozwoli jeszcze jutro nacieszyć się tym miastem. Nawet pałatki, które z założenia miały być przeciwdeszczowe i w ogóle niezłej klasy nie są w stanie wygrać z takim deszczem. Może choć trochę jutro przestanie padać...